6.

- Karune, co ty tu robisz? – Seto patrzył na kulącą się przy framudze nastolatkę z zaskoczeniem.

- Moment, znasz ją? – dziewczyna w fioletowej bluzie również wstała i teraz spoglądała raz na przyjaciela, raz na obcą, z miną wyrażającą konsternację. Chyba niezbyt rozumiała sytuację.

- Pomogłem jej kiedyś trafić do optyka… Ale teraz to chyba mało ważne.

- Chwila, słyszę zielonego – Kodoku zbladła jeszcze bardziej, jakby ktoś wylał na nią wiadro białej farby. Oczywiście, Ene musiała się znowu odezwać! Może niech się jeszcze meteoryt zwali. – Jesteś w kryjówce?! Jak tam wlazłaś?!

- Ja…eee…tu…przypadek…m-myślałam…dom…Pu-pu-pusty…

- I co, jak pusty, to można wejść? – nastolatka spojrzała na nią krytycznie.

- Go-go-gomen, j-ja j-j-już idę… - Karune zerwała się z miejsca i tyłem, cały czas mając na oku dwoje młodych ludzi, zaczęła iść przez salon, ku drzwiom wyjściowym. Ciągle jąkała się i przepraszała.

- No! Co się tam wyprawia? Nic nie widzę! Wyjmij telefon z etui! Chcę zobaczyć, co się dzieje! – Ene już nie krzyczała, ona darła się wniebogłosy. Kodoku zacisnęła powieki.

„W końcu ją usłyszą! Chociaż…wtedy bym im ją oddała czy coś…”

Jeszcze raz przeprosiła za kłopot i odwróciła się twarzą ku drzwiom. I właśnie wtedy te otworzone zostały z impetem. Drewno uderzyło dziewczynę w prawą skroń, natomiast siła rozpędu posłała ją na podłogę. Przed oczami zawirowały gwiazdki, a po chwili wszystko okryła ciemność, przecinana wołaniem Ene.

Dryfowała spokojnie w ciemnościach, nie przejmując się grawitacją i prawami fizyki. Otaczał ją aksamitny mrok, było cicho i spokojnie. Cieszyła się tą chwilą, kiedy to dotarł do niej czyjś śmiech, który rozerwał ciemność wpół i zwrócił jej świadomość.

- Ona chyba jest zagrożeniem dla samej siebie.

Znowu była w swoim ciele. Czuła, że znowu podlega prawu ciążenia, odrętwienie kończyn mijało, natomiast ból w prawej skroni narastał. Automatycznie zaczęła dokonywać analizy głosu osoby, która właśnie się odezwała.

„Chłopak, chyba mój rówieśnik, na pewno nie Seto…”

- Kano, zamknij się i odsuń, zaraz ją obudzisz – prychnęła Fioletowa, tak przynajmniej wnosiła, sądząc po tonie.

- A-ale jej nic nie będzie, prawda? – obecność tego konkretnego głosu trochę zaskoczyła Kodoku, należał on bowiem do idolki, Momo Kisagari.

„Co ona tu robi…?”

- Ma tylko rozcięte czoło, poza tym chyba wszystko z nią w porządku – uspokoił ją Seto.

Czyjaś dłoń delikatnie poprawiła okład na czole.

- O-ona ma strasznie zimne czoło, t-to normalne? – lękliwy, dość cichy głos, należący do dziewczyny, rozległ się blisko jej ucha.

- Może dla niej tak – odparła Ene. – Ponoć jej jest zawsze zimno…

Karune zdała sobie sprawę, że słyszy koleżankę z oddalenia, ponadto kabura przy pasku była pusta.

„Telefon położono na stole, pewnie wypadł mi, gdy uderzyłam o podłogę… Odłączono mi słuchawki i zdjęto je… ”

- Może po to jej tyle bandaży? – chłopak, który wcześniej zażartował z jej niezdarności, znowu się odezwał. Musiała ugryźć się w wewnętrzną stronę policzka, by nie pisnąć choćby jednym zjadliwym słówkiem pod adresem dowcipkującego nastolatka.

- K-kano, m-mówiłam ci już, i-idź s-stąd – głos zabrała osoba, która wcześniej poprawiała jej bandaż.

- Ale przecież ja nic nie robię! – chłopak zachichotał.

- S-skoro nic nie r-robisz, to tym bardziej się odsuń…

- Zrób to, bo inaczej sama się tym zajmę – zagroziła Fioletowa.

- Ależ Kido, nie denerwuj się już. Proszę, sam się odsuwam, widzicie? – po tych słowach nastąpił jakiś głuchy łoskot. Brzmiał jak przewracające się ciało.

- Brawo – parsknął Seto.

- Sądzicie, że ma moc? – zainteresowała się Ene. – Mnie nic nie powiedziała.

„Moc…? O czym oni… Och. O-och. Czyżby chodziło im o tą…?”

Przypomniała sobie karminową barwę oczu Seto, gdy chłopak ją nakrył czającą się przy framudze. Miała już pewność, o czym mówili.

- Dopóki się nie ocknie, raczej się nie dowiemy… A nie zanosi się, żeby szybko odzyskała przytomność.

- Ale i tak musimy ją przyjąć. Widziała, jak użyłem mocy – powiedział Seto.

- O-och! Czy-czyli m-mamy n-nowy numer! – zawołała wesoło dziewczyna, która się nią zajmowała.

„Numer? Jaki numer?!”

Wyprostowała się nagle i otworzyła oczy, o mało nie przyprawiając tym o zawał serca różowookiej dziewczyny, kucającej obok kanapy, na której Kodoku była ułożona.

- O, już się obudziłaś! – wykrzyknął radośnie chłopak, nazwany wcześniej Kano. Podszedł do sofy od strony oparcia i uśmiechnął się promiennie. – Witaj! Jak masz na imię?

- K-Karune…

- Miło nam cię poznać, Karune – do kanapy podeszła Fioletowa; Kodoku, przyglądając się jej zauważyła, że włosy dziewczyny są zielone. – Ja jestem Kido, ten blond kretyn to Kano, osóbka, którą przeraziłaś, ma na imię Mary – wskazała dłonią na białowłosą istotkę, kryjącą się za plecami Seto. - Seto już znasz, a Momo chyba nie muszę przedstawiać?

- N-nie, n-nie trzeba… - wybąkała niepewnym głosem. Szczerze, nie spodziewała się, że zaczną z nią normalnie rozmawiać, w końcu włamała im się do domu. Bardziej spodziewała się gróźb o policji.

- Długo byłaś nieprzytomna. Dobrze się czujesz? – Kido usiadła na wąskim pasku wolnego miejsca obok Karune.

- T-tak, fenomenalnie, t-tylko skroń mnie pobolewa…

- Cóż, oberwałaś w nią drzwiami. Więc to raczej nic dziwnego.

Nastolatka przełknęła ślinę. Zaczęła okręcać wokół palca luźne brązowe pasemko.

- Prze-przepraszam jeszcze raz, że wtargnęłam do waszego domu. A-ale naprawdę…

- Ene ci o nim powiedziała?

- NIE! Mówię, nie wiedziałam nawet, że zna ten adres! – zawołała Ene z oburzeniem w głosie. Karune pokiwała głową.

- To prawda. Ene nie miała z tym nic wspólnego – nastolatka wzięła telefon ze stołu. – W-weszłam do środka przez głupi impuls. Zazwyczaj mijałam wasz dom, gdy szłam do szkoły, dziś odkryłam, że ktoś tam jest, a myślałam, że stoi opuszczony…

Urwała i powiodła wzrokiem po zebranych. Gdy jej spojrzenie zatrzymało się na Kano, poczuła, jak cała krew odpłynęła z jej twarzy. Ponieważ wcześniej nie przyjrzała się chłopakowi uważnie, nie zauważyła istotnego faktu.

- Ty… - zasyczała, wstając i mierząc nastolatka lodowatym spojrzeniem. Kano chyba spostrzegł, że dziewczyna była na niego wściekła.

- Um… Ja… O-o co chodzi…? – powoli odsunął się od kanapy i okrążył ją tyłem. Reszta osób obecnych przyglądała się scenie, nie ingerując w nią. Tymczasem Karune wstała z kanapy, zostawiając wcześniej telefon na kanapie.

- Zagrożenie dla samej siebie…?

- E-ech, słyszałaś…? Ale teraz nie rozumiem, czemu tak się wściekasz…

- Wpadłeś na mnie, dzięki twojej „pomocy” nie mogłam pół dnia normalnie chodzić! – jej głos przybrał formę pisku; nie namyślając się długo, strząsnęła z nogi brązowego buta i cisnęła nim, celując w głowę blondyna. Trafiła.

- Auć! He-ej, wyładowałaś już swój gniew? – uśmiech mimo wszystko nie schodził z twarzy chłopaka. Rozcierał miejsce, gdzie trafił go but.  Już chciała ściągnąć drugiego, by w jakiś sposób zetrzeć tą głupią radość z jego gęby, gdy to ktoś położył jej rękę na ramieniu.

- Spokojnie. Chętnie obejrzałabym, jak ganiasz Kano z butem w dłoni, ale nie daj Boże nie trafisz i co? – Kido obróciła nastolatkę tak, że zwrócone były do siebie twarzą w twarz. Kodoku nagle straciła całą chęć zemsty. Poczuła się głupio.

- P-przepraszam. N-nie wiem, co mnie opętało…

Jak zawsze, zareagowała impulsywnie, nie zastanowiwszy się nad konsekwencjami. Spuściła głowę. Znalazła się pomiędzy nowymi ludźmi i musiała pokazać, że jest niezrównoważona psychicznie.

„Brawo, Kodoku. Brawo” – pomyślała z przekąsem.

- Ach, to poniekąd moja wina. Jak widać, mogłem cię ominąć – obok Kido stanął Kano, posyłając jej kolejny uśmiech.  – Dostałem nauczkę na przyszłość.

Podał jej but.

- Trzymaj, Cinderello.

"Boże, wiem, że rzadko się modlę, co ja plotę, nie modlę się w zasadzie nigdy, ale ten jeden jedyny raz błagam cię o wysłuchanie mych modłów i zesłaniu mi dziury w ziemi, żebym mogła się w nią zapaść” – potok słów zalał jej myśli, gdy kierowała się ku kanapie, z butem w jednej dłoni i spuszczoną głową. Czuła, jak jej policzki zajmowały się żywym ogniem. – „Albo chociaż zawał serca poproszę.”

Usiadła na sofie i wciąż unikając wzroku innych, zaczęła wiązać but.

-U-um… z-zawiąż sobie bandaż – Mary podała jej rolkę zwiniętego ciasno elastycznego materiału. – R-rana znowu k-krwawi.

- H-huh… Och – faktycznie, czuła spływającą powoli ciepłą strużkę. Wzięła bandaż. – Dziękuję.

Podniosła z obicia okład, który wcześniej ześlizgnął się z rannej skroni, przycisnęła go do rozcięcia i zaczęła owijać wokół głowy bandaż. Gdy skończyła, wzięła telefon do ręki.

- T-tak swoją drogą… Kim jesteście? – zapytała, chrząkając. – Znaczy… no…

- Mekakushi Dan, czyli grupka dzieciaków ze zdolnościami oczu! – zawołała radosnym tonem Ene. – A teraz ty też zostałaś jej członkiem!

- C-co, czemu?

- Cóż… - Obok niej usadowił się Kano. – Seto twierdzi, że widziałaś, jak używał mocy. Poznałaś nasz sekret, a to… hmm… Jak to ująć… Automatycznie wciela takiego delikwenta do naszej grupy.

Przełknęła ślinę i otworzyła usta, by coś powiedzieć, kiedy to drzwi wejściowe otworzyły się i do środka weszło trzech chłopaków, z których to jeden był Karune doskonale znany.

- Boże, kolejna baba? – westchnął ciężko najmłodszy z nowo przybyłych, na oko uczeń podstawówki.

- Nowa…? – zapytał sennym głosem białowłosy nastolatek o czerwonych oczach, przywodzący jej na myśl królika albinosa.

- Co. Ona. Tu. Robi? – wycedził przez zęby Shintaro, wymawiając te słowa takim tonem, jakby pytał, skąd na środku salonu wzięła się kupa.

- Ale kto? – zainteresował się Seto. Shintaro wskazał dłonią na Karune.

- O, witaj, Mistrzu! – zawołała Ene z komórki Kodoku; właścicielka aparatu uniosła go wysoko w górę tak, by niebieska postać była dobrze widoczna dla Kisagariego.

- I jeszcze Ene?! To jakiś żart?!

- Znasz mojego brata? – Momo wydawała się autentycznie zdziwiona.

- Ten idiota to twój brat? – Kodoku również była zaskoczona. Sądziła, że zbieżność nazwisk to dzieło przypadku.

- Niestety.

- Ej!

Karune zamrugała kilkakrotnie.

- Jej nie powinno tu być – dodał po chwili, obrzucając Kodoku zimnym spojrzeniem.

- Ale jestem – burknęła, poprawiając bandaż na czole. – Jeśli to taki kłopot, to chyba nikt nie trzyma cię tu na siłę.

- Nie rządź się.

- Ja tylko stwierdzam fakt.

- To raczej nie jest twoja mocna strona.

- Podobnie jak u ciebie strojenie sobie żartów.

- Chwila, Shintaro to potrafi? – zachichotał Kano, obserwując wszystko z zainteresowaniem. Dwóch chłopaków, którzy przyszli razem z Kisagarim, ominęli wykłócającą się parę, młodszy chłopak usiadł gdzieś z tyłu, wyraźnie starając się wyminąć Momo, albinos ruszył za nim.

- Kim jest ta nowa dziewczyna? – zapytał białowłosy, wbijając w Karune wzrok.

- Kodoku Karune, najsłynniejsza psycholka w szkole – wymamrotał Shintaro, uśmiechając się drwiąco. Wiedział, że nazwanie tak nastolatki bardzo ją denerwuje, chciał sprowokować dziewczynę. Udało mu się.

- Nie jestem psycholką, kretynie! Masz tak nie mówić! – w oczach Kodoku rozbłysła żądza mordu. Doskoczyła do chłopaka, wymierzając mu siarczysty policzek, a po chwili okładała go pięściami.

- Auć! Au! M-mówiłem! D-dobra! Zostaw! Zostaw, wariatko! Odwal się! – usiłował odepchnąć miotającą się dziewczynę, która właśnie zostawiła mu na drugim policzku ślady paznokci. Obydwoje się przewrócili, wciąż walcząc.

-Cham!

-Wariatka!

-Dołóż mu! Dołóż! –zawołał głośno Kano, klaszcząc raz po raz w dłonie.

- Mistrzu, dajesz się obić młodszej dziewczynie! Wstyd! – dołączyła się Ene, chichocząc.

- Stop! Koniec! – na głowę Karune i Shintaro spadły mocne ciosy, które przerwały bitwę. Kodoku uniosła wzrok i napotkała wejrzenie zirytowanej Kido, ściskającej w dłoni złożony wachlarz.

„Skąd miała wachlarz?”

- Macie się uspokoić, do diabła. Teraz jesteście w jednej grupie, a nie mam zamiaru wytrzymywać ciągłych bijatyk. Jasne?!